Bizim yeğende karnesini almış, bizlere göstermek için dört gözle yolumuzu bekliyormuş.Bizimki anaokuluna gidiyor fakat sevinci çok büyük.Bizde onun sevincini paylaşıp, sevinmesine daha çok seviniyoruz.Bilirsiniz, anaokulunda davranış notları oluyor, yıldızlar veriyorlar.Bizim bücürüğe duygularını belli etmede ikinci planda yıldız verilmiş, doğrudur duygularını sözle ifade edemez ama ben onun gözlerinden okurum.Ritm tutma da aynı şekilde ikinci derecede yıldız verilmiş.Açıkçası anlamadım, neyin ritmini tutturuyorlarsa.Aslında çok güzel halay çeker, horom teper ama bu farklı bişey sanırım:) Çoğu şey zaten fasa fiso.Şükürler olsun şartları, okula gidip gelme durumları iyi ve Emre’ de şanslı çocuklardan.Biz bu kadar şanslı değildik, öyle her şeyimiz de olmazdı ama güzeldi okumak, güzeldi karne getirmek.Pişmanlık duyacak hiçbir anım yok, iyki de çok iyi şartlarım olmamış, kıymetini bilememek daha kötü olurdu.

Belki izlemişsinizdir sizde.Erzurum’da Hatice nine, her gün eğilmeden, bükülmeden, yıkılmadan, sıkılmadan, bir off bile demeden torununu leğene koyup okula götürüp getiriyor.Bunu bir gün değil, iki gün değil, her gün yapıyor.Bugün gördüm karnesini almış torunu, nasıl seviniyor Hatice nine.Bu tür duyguları anlatmak çok zordur, kelimelerle ifade etmek, cümlelere onca duyguyu sığdırmak güçtür.Bir yerlerde hala zor şartlar altında kaleme, deftere sarılan çocuklar var, entelektüel geçinen onca insana taş çıkartacak, “oku” diyen aydın nineler var.Zahmetler ötesinde bir fedakarlık, zamanı, mekanı aşan bir yüreklilik.Bazı insanlar, ne kadar büyük yürekler taşıyorlar.Allah Hatice nineler gibisinden razı olsun.

Şimdi psi ile başlayan psikologmu istersin, psikiyatri mi istersin ekranlarda boy göstere göstere “çocuğunuza böyle davranın, şöyle davranın, anlayışlı olun vs vs “ konuşup duracaklar.Davranma zamanı şimdi değil, şimdiye kadar ve şimdiden sonra ve her daim.Annelik-babalık senenin belirli dönemlerinde çocuğunuza davranış biçimiyle gösterilecek bir meslek değildir.Bugündü her halde, nerde okuduğumu hatırlamamakla beraber, bir babanın çocuğuna ne kadar ilgisiz olduğunu gösteren bir olay okudum. Milletvekili bir baba, çocuğuna ilgilenme zamanı olarak, ortaokula kadar annesi ilgilenecekmiş, ortaokuldan sonra babası.Aynı ortamda bulunan oğlu dönüp babasına “baba ben lise 2 deyim” der.Bir tarafta Hatice nineler, bir tarafta aydın olmakla geçinen ilgisiz anne-babalar.Hayat bazen ne kadar anlaşılmaz oluyor.

Bugün şahit olduğum, kulak misafiri olduğum desem daha doğru olacak, bir konu daha var.Baba telefonda kızıyla konuşuyor anladığım kadarıyla ve baba ev almış.Kızının taktir belgesini aldığını öğreniyor ve “kızım bende ev aldım, artık yatılılarda, orda burda okumana gerek kalmayacak” diyor.Baba hem kızının haberini alınca, hem de kızına güzel haberi verince müthiş bir gülümseme yaşıyor, mutlu oluyor.Bununda tarifi mümkün değil işte.

Biliyorum hayat zor, ekonomik şartlar, sosyal olaylar ve yazabildiğiniz kadar her türlü faktör etkileyebilecek durumda olsa bile çocuklar bir anne babanın her şeyleri değil midir?Ya da Temel’in zayıf dolu karnesini gösterip, babası tepki verince, tavan arasından çıkardığı kendi karnesi olduğunu hatırlatması gibi, beklide karnedeki notlar kendi notlarıdır.
Son söz; öğretmen amcamın dediği gibi “zayıfsız öğrenci olmaz”.Varsın olsun, hepsi düzelir, hepsi geçer.
Direklerin olacak ki karnenin asaleti olsun demi:)

El oyması işlemeli kapı, zengin bezemelerle kaplı, nakış nakış işlenmiş, orada öylece bir sabır ve sanat abidesi olarak duruyor. Aslında şu anda görmekte olduğunuz kapı, aslının bire bir kopyası. Kapının orijinali Kastamonu Etnografya Müzesi'nde. Müzedeki kapı tam üç kere hırsızlar tarafından çalındı ve her seferinde ülkenin çeşitli kentlerinde antikacılarda ele geçirildi. Kastamonu Valiliği de baktı ki olmuyor, kapının bir kopyasını kentte hálá yaşamını sürdüren ahşap ustalarına yaptırarak, orijinalini müzede korumaya aldı. Kapının üstündeki kitabede, 'Mescitler Allah'a aittir. Orada Allah'tan başkasına tapılmaz' yazıyor. Kapı girişinde bu eseri yapan ustanın 'Nakkaş Mahmut oğlu işçi Abdullah' olduğu kaydedilmiş. Kapıdan içeri adım atıp da başınızı tavana kaldırdığınızda ise başka bir rüyaya doğru yürürsünüz. Bu tavan, tek bir çivi dahi kullanılmadan, geçme usulüyle yapılmış. Emir Mahmut'un burayı yapan ustaya, 'Çivi kullanma ki, dağların neminden, rüzgarların gamından yorulup, paslanıp güçten takatten düşmesin. Kendisiyle birlikte tavanı çökertmesin. Bütün dağlar ve ormanlar emrindedir, istediğin ağacı seç ve kes. Öyle bir tavan yap ki, gökkubbe ayakta kaldıkça yıkılmasın' dediği rivayet edilir. Mihrabın iki yanında silindir biçiminde, hálá dönebilen iki taş var. Eski yapı tekniğinde kullanılan bu silindirler, elinizle çevirdiğinde dönmeyi sürdürüyorsa yapının kurulduğu günden beri tek bir milim bile oynamadığının kanıtıyla karşı karşıyasınız demektir.

Kaynak:Hürriyet

bir elimden annem tuttu,bir elimden babam,

Rabbim hep sev onları, ayırma cennetinden,

cennette de birbirimizdennnn

Çanakkale iiiçindeee aynalı çarşııı

Anne ben giidyorummm düşmana karşııı

Beni vurdularrrrrrrr

Kara gümrük yanıyor, polis beni arıyor,

herkes beni biliyor, ben suçsuzum hakim bey

beni buldular hakim beyyyy

:)))

şimdi dua zamanı:

yemeğimi yemeden,el açtım Allah'ım,

akıl sağlık doğruluk, iyi huylar ver bana

Yemezsem büyüyemem, okuluma gidemem,

çabuk çabuk yiyelim, faaliyetimize geçelimmm. bunlar iyice kaptırdılar kendilerini şöhrete.
Küçük kurba, küçük kurba, kuyruğun nerede?

kuyruğum yok, kuyruğum yok yüzerim deredee

bir küçücük tavşancık varmışş, bir küçücük tavşancık varmış

kırlarda koşup koşup oynarmış

ko ko ko ko ko ko ko...

buda mikrofonu yutacak nerdeyse:).zaten viyaklayıp duruyor.boşuna dememişler "mikrofonmu yuttun diye".kesin bu cadı için demişlerdir:)Birde hanfendi hala demiyor bugün.Kurbiş diyor:)Nerden öğrendiyse.Kurbiş bana çikolata veyseneee, kurbiş bana su veyseneee.Kurbişler kovalasın seni:)

Şu an itibariyle hepsini sepetledim, az biraz sessizlik.Oh bee:)

İyi pazarlar herkese...