Bizim yeğende karnesini almış, bizlere göstermek için dört gözle yolumuzu bekliyormuş.Bizimki anaokuluna gidiyor fakat sevinci çok büyük.Bizde onun sevincini paylaşıp, sevinmesine daha çok seviniyoruz.Bilirsiniz, anaokulunda davranış notları oluyor, yıldızlar veriyorlar.Bizim bücürüğe duygularını belli etmede ikinci planda yıldız verilmiş, doğrudur duygularını sözle ifade edemez ama ben onun gözlerinden okurum.Ritm tutma da aynı şekilde ikinci derecede yıldız verilmiş.Açıkçası anlamadım, neyin ritmini tutturuyorlarsa.Aslında çok güzel halay çeker, horom teper ama bu farklı bişey sanırım:) Çoğu şey zaten fasa fiso.Şükürler olsun şartları, okula gidip gelme durumları iyi ve Emre’ de şanslı çocuklardan.Biz bu kadar şanslı değildik, öyle her şeyimiz de olmazdı ama güzeldi okumak, güzeldi karne getirmek.Pişmanlık duyacak hiçbir anım yok, iyki de çok iyi şartlarım olmamış, kıymetini bilememek daha kötü olurdu.

Belki izlemişsinizdir sizde.Erzurum’da Hatice nine, her gün eğilmeden, bükülmeden, yıkılmadan, sıkılmadan, bir off bile demeden torununu leğene koyup okula götürüp getiriyor.Bunu bir gün değil, iki gün değil, her gün yapıyor.Bugün gördüm karnesini almış torunu, nasıl seviniyor Hatice nine.Bu tür duyguları anlatmak çok zordur, kelimelerle ifade etmek, cümlelere onca duyguyu sığdırmak güçtür.Bir yerlerde hala zor şartlar altında kaleme, deftere sarılan çocuklar var, entelektüel geçinen onca insana taş çıkartacak, “oku” diyen aydın nineler var.Zahmetler ötesinde bir fedakarlık, zamanı, mekanı aşan bir yüreklilik.Bazı insanlar, ne kadar büyük yürekler taşıyorlar.Allah Hatice nineler gibisinden razı olsun.

Şimdi psi ile başlayan psikologmu istersin, psikiyatri mi istersin ekranlarda boy göstere göstere “çocuğunuza böyle davranın, şöyle davranın, anlayışlı olun vs vs “ konuşup duracaklar.Davranma zamanı şimdi değil, şimdiye kadar ve şimdiden sonra ve her daim.Annelik-babalık senenin belirli dönemlerinde çocuğunuza davranış biçimiyle gösterilecek bir meslek değildir.Bugündü her halde, nerde okuduğumu hatırlamamakla beraber, bir babanın çocuğuna ne kadar ilgisiz olduğunu gösteren bir olay okudum. Milletvekili bir baba, çocuğuna ilgilenme zamanı olarak, ortaokula kadar annesi ilgilenecekmiş, ortaokuldan sonra babası.Aynı ortamda bulunan oğlu dönüp babasına “baba ben lise 2 deyim” der.Bir tarafta Hatice nineler, bir tarafta aydın olmakla geçinen ilgisiz anne-babalar.Hayat bazen ne kadar anlaşılmaz oluyor.

Bugün şahit olduğum, kulak misafiri olduğum desem daha doğru olacak, bir konu daha var.Baba telefonda kızıyla konuşuyor anladığım kadarıyla ve baba ev almış.Kızının taktir belgesini aldığını öğreniyor ve “kızım bende ev aldım, artık yatılılarda, orda burda okumana gerek kalmayacak” diyor.Baba hem kızının haberini alınca, hem de kızına güzel haberi verince müthiş bir gülümseme yaşıyor, mutlu oluyor.Bununda tarifi mümkün değil işte.

Biliyorum hayat zor, ekonomik şartlar, sosyal olaylar ve yazabildiğiniz kadar her türlü faktör etkileyebilecek durumda olsa bile çocuklar bir anne babanın her şeyleri değil midir?Ya da Temel’in zayıf dolu karnesini gösterip, babası tepki verince, tavan arasından çıkardığı kendi karnesi olduğunu hatırlatması gibi, beklide karnedeki notlar kendi notlarıdır.
Son söz; öğretmen amcamın dediği gibi “zayıfsız öğrenci olmaz”.Varsın olsun, hepsi düzelir, hepsi geçer.
Direklerin olacak ki karnenin asaleti olsun demi:)