bir insanı sevmekle başlar herşey,: ONLARIN Kİ BİR AŞK HİKAYESİ

Daha önce bir yazımda size Hatice nineden bahsetmiştim.80 yaşındaki Hatice nine, Erzurum’da yaşıyordu ve dokuz yaşındaki engelli torununu her gün hiç aksatmadan, hiç üşenmeden, yüzünü buruşturmadan plastik leğenin içine koyup çeke çeke eksilerde seyreden hava derecesinde, o soğuklarda okula götürüp getiriyordu.O günkü haberleri izleyen ve okuyanlar hatırlayacaklardır Hatice Ninenin bu eşsiz fedakarlığını.

Torunu Mahzun’un, kaderide Mahzun.Doğduğu yıl babasını kaybediyor, bunun üstüne tuz biber olacak olan anneside bırakıp gidiyor başka bir adamla evleniyor.Dedesi, ninesi ve Mahzun’la devam edecek olan üçlü yaşam başlamış oluyor.Bunca yokluğa, ana babasızlığa karşın, Hatice nine, Mahzun’un hem annesi, hem babası, hem eli, hem de ayağı oluyor.Bütün ihtiyaçlarını görüyor ve onu her gün okula götürüp getirme gibi büyük bir yükün altına giriyor.

Mahzun, okumak istiyor ve o beylik lafla büyük adam olmak istiyor.Hani her zaman derim, bir çocuğun önüne ne kadar kolaylık verilirse, her istediği yapılırsa, yeterki okusun diye odası tıklım tıklım hediyelerle, ödüllerle doldurulursa okuması o denli güçleşiyor nedense.Eğitimde herkese fırsat eşitliği sağlanmamış olsa da Mahzun her şeye inat ve azmiyle ne kadar okumak istediğini gösteriyor.Bu değişik bir aşktır, büyük bir aşktır.Bütün yokluklara , yoksulluklara rağmen azmin, heyecanın ve okuma aşkının zaferidir.Ne yazık ki, şehrin göbeğinde a dan z ye her şeyi tamam olan, bir dediği iki olmayan insanların bunu anlamasını bekleyemeyiz.İşte yine bu aşkladır ki, bir nine torununu , yaz demeden, kış demeden yolları aşırır, üstelik sadece bir leğenle.Oysa o leğene bağlanan ipi tutan el, Hatice ninenin sevgisiyle ve aşkıyla doludur.

Bu haberden sonra dünyanın her tarafından Hatice nineye yardım yağmış ve Mahzun akülü özürlü arabasına kavuşmuş.
Özürlü torununu leğen içinde okula götürüp getiren fedakâr insan Hatice Nine'yi, Kimse Yok mu Derneği yılın annesi seçmiş.

Japonların bir sözü vardır. “Allah ilginç zamanlarda yaşatsın” . Japonlarmı bize beddua etti, yoksa halimiz kendimizden midir ince ayrıntısı bir tarafa ilginç zamanlar yaşayan günler geçiriyoruz.Geçmişimizde böyleydi, şimdiki halimiz de.

Neden mi diyorum bunu?

Çünkü bu ülkede bir kısım insanlar, daha anne bile olmayan, annelik duygulardan bihaber olan, anneliğin ne kadar kutsal olduğunu, toplum değerlerini, aile olmayı , aile olmanın neler gerektirdiğini anlamayan, topluma örnek insan dahi olamayan insanı yılın annesi seçme gafletinde bulunarak en büyük hatalarından birisini yapmışlardır.Bu yalnız hata değil, annelere hakarettir.

Ve hâlâ bereket eksik olmuyorsa, dünya bunca zulme, bunca haksızlığa rağmen dönebiliyor, kafamıza meteorlar çarpmıyorsa bunu biraz da Hatice ninelere borçluyuz.Doğurmakla anne olunmuyor ne yazık ki.Bir tarafta annelikten eser dahi olmayan, çocuğunu sokaklara atan , kuyulara sallayan, döven, sigara söndüren anneler, diğer tarafta Hatice nineler gibi fedakar, vefakar, cefakar ve daha binlerce duyguyu özünde barındıran anneler.

Ne ödül verilirse verilsin, hiç biri bu terazi de tartar mı ki acaba?

Sohbet