bir insanı sevmekle başlar herşey,: SİTEMİMDİR

28 Şubat ile ilgili bir yazı yazmak istedim.Yazdım sildim, yazdım sildim.Aklımdan geçenleri dökemedim, dökmek istemedim belkide.Aradan koca on sene geçmiş.İnsan neler yapmaz ki on senede.Bir sürü şey yapılabilir hemde.Bir gün değil, bir ay değil koca on sene.Say say bitmiyor.İnsanın saçlarına aklar düşebilir bu geçen yıllar arasında, yeni saçlarda çıkabilir.

Yeni doğan bir bebeği düşünün.On yaşında olacak, onca gün yaşamış olacak, onca saat.On senede binlerce isteği, hayali, umudu, hayal kırıklığı, iyi günü, kötü günü olmuş olacak.Tonlarca yemek yemiş, litrelerce su içmiş olacak.Okuma yazma öğrenecek, doktor olmak isteyecek, belkide mühendis, avukat, öğretmen, belkide başbakan.Yada hiçbir şey.Koca bir hiç hemde.

Şimdi bunları yazarken bile fark ediyorum ki gene bir şey yazmak istemiyorum, yazdıklarıma rağmen.Olayın siyasi tarafına hele hiç girmek istemiyorum.Ne olmuş, ne bitmiş, neler yaşanmış hepsi dipsiz bir kuyuya girip iğne aramak kadar yorucu..Köşe yazarlarının yazıları 28 şubat içerikleriyle dolu.Durumu övenler, yerenler, arkasında duranlar, destek olanlar, köstek olanlar, sevinenler, üzülenler, canı yananlar, yanmayanlar,itirafçılar, günah çıkartanlar, pişmanlar, memnunlar, nihayetinde biri bininden farklı düşünceler.Haklı ya da haksız olarak kategorize etmek bile zor ve anlamsız.

Geçmişte kaldı artık demek istiyor gönül ama yazması bile zor bunu.Olaylar geçmişte kalsa da boyutları, yansımaları hep gelecekte.Birilerinin acı çekmesi, birilerini sevindiren bir zaman dilinden geçtik değil mi?Birilerinin gözyaşısı birilerine sevinç naraları attırdı değil mi?Birilerinin hayalleri, umutları, yılları ayaklar altına alınıp ezilirken birilerinin bakışlarına maruz kalındı değil mi?Birileri diğeri olunca birileri de öteki oldular değil mi?Biz olmasını, biz demesini, karşımıza sadece boşluğu alarak durmasını isteyemedik değil mi?

Hep karşı karşıya geldik.Yaratılışımıza uygun bir türlü insan olmayı beceremedik.Şucu bucu olmaktan kurtulamadık.Oysa insandık biz.Unuttuğumuz kadar, hatırlamak istemediğimiz kadar, gözardı ettiğimiz kadar insandık.İnsan olmayı unuttukça, saygı göstermesini de unuttuk.Aradan şimdi on koca sene geçtiğinde bile hala insan olduğumuzu hatırlayamıyoruz.Şimdi korkum on sene daha geçse, insanlığımızı hepten kaybetmemiz.

Kardeşçe yaşamak bu kadar mı ırak olmalı bize?İllaki derin yaralar açmamız, vurmamız, kırmamız mı lazım?Herşey daha fazla nefes almak içinse, daha fazla yaşamak içinse, dağlara çıkıp oksijeni ciğerlerimize dolduralım.O zaman belki anlarız aslında kimsenin hayatına elimizi uzatamayacağımızı, yaralar açamayacağımızı.

Zor ki ne zor.Daha çok fırın ekmek yememiz lazım.Siyasetten değil, etten kemikten, bir kan pıhtısından, balçıktan oluşan insandan bahsediyorum.Bir de insanlıktan, yaşamaktan, yaralardan, derinlerden, diplerden, çiçekten böcekten…………….............

Kalın işte nasıl kalmak istiyorsanız.

Sohbet