çok merak ederim bazen.bu insanlar hiçmi uçurtma oynamadı, hiçmi top peşinde koşmadı ve hiçmi çocuk değillerdi. ne yazık ki bir zamanlar onlarda çocuktu.
onlarda çocuktu.. top koşturmuş, uçurtma uçurmuşlardır, inan..
içindeki çocuğu kandırıp büyütmüşler sadece.. istedikleri gibi..
bizlerde öyle yapmıyormuyuz. vur oğlum (kızım) sakın dayak yeme onlar bir vurduysa sen iki vur. altta kalma.. o ilkin gerçekleşmesine izin verme..
aslında, o ilki gerçekleşmemesi içinse, içindeki çocuğu yok ettiklrinin farkında olmuyorlar .
içimizdeki çocuksa duygularımızdır..
sorunsa; onlar da varlığını kaybetmeye yakın olan o duygular.. bizlerde de yakınlaşmaya çalışılan..
eskiden öğlemiydi yapma oğlum(kızım) ayıptır . siz kardeşsiniz denirdi."toprak ol misali" daha sonra kardeşliği benimseyene "çocuk ruhlu ne, kadar saf ve temiz zavallım" oldu..onlar acınılacak olan..
ebeveyinlerce (güya acınacak halde olan çocuklarını kurtarmak için) "vur" emri verildi.. ve ardından "ne yapsın afferim oğlum (kızım)çok akkılıdır haksızlığa gelmez" oldu..
yarınnındaysa tabii ki,: kendi bildiği doğrularla hareket eder, anne babaya çok rahat "siz yanlışsınız" diyebilecek kadar asileşir.. içindeki kaybolan çocukla da, eylemini gerçekleştirmeye başlar acımasızca.
doğru söylüyorsun yolcu . sanırım , hata yapmaya içimizdeki çocuğu kaybetmeye başlayınca yapıyoruz.evet şimdi yanlış yetiştirme tarzları olabilir ama onlarda mı çocuk olmadı?O anne babalar da bir zamanlar çocuktu ve hepsinden öte anne babalar. anne baba olmak insan olmaktan daha üstün bir erdem getirmesi gerekmez mi?
yine aynı yere kilitleniyoruz galiba.içimizdeki çocuğu kaybetmemeliyiz.
yarabbi uzak tut denilen şu melek diye adlandırdığın masumenin sevgi dolu yüreğinden o uykuda olan zalimlerinde yüreklerine bahşet o sevgiden
ReplyDeleteyolcu
keşke yolcu keşke...
ReplyDeleteve inş.
çok merak ederim bazen.bu insanlar hiçmi uçurtma oynamadı, hiçmi top peşinde koşmadı ve hiçmi çocuk değillerdi.
ne yazık ki bir zamanlar onlarda çocuktu.
onlarda çocuktu.. top koşturmuş, uçurtma uçurmuşlardır, inan..
ReplyDeleteiçindeki çocuğu kandırıp büyütmüşler sadece.. istedikleri gibi..
bizlerde öyle yapmıyormuyuz. vur oğlum (kızım) sakın dayak yeme onlar bir vurduysa sen iki vur. altta kalma.. o ilkin gerçekleşmesine izin verme..
aslında, o ilki gerçekleşmemesi içinse, içindeki çocuğu yok ettiklrinin farkında olmuyorlar .
içimizdeki çocuksa duygularımızdır..
sorunsa; onlar da varlığını kaybetmeye yakın olan o duygular.. bizlerde de yakınlaşmaya çalışılan..
eskiden öğlemiydi yapma oğlum(kızım) ayıptır . siz kardeşsiniz denirdi."toprak ol misali" daha sonra kardeşliği benimseyene "çocuk ruhlu ne, kadar saf ve temiz zavallım" oldu..onlar acınılacak olan..
ebeveyinlerce (güya acınacak halde olan çocuklarını kurtarmak için) "vur" emri verildi.. ve ardından "ne yapsın afferim oğlum (kızım)çok akkılıdır haksızlığa gelmez" oldu..
yarınnındaysa tabii ki,: kendi bildiği doğrularla hareket eder, anne babaya çok rahat "siz yanlışsınız" diyebilecek kadar asileşir..
içindeki kaybolan çocukla da, eylemini gerçekleştirmeye başlar acımasızca.
yolcu
doğru söylüyorsun yolcu .
ReplyDeletesanırım , hata yapmaya içimizdeki çocuğu kaybetmeye başlayınca yapıyoruz.evet şimdi yanlış yetiştirme tarzları olabilir ama onlarda mı çocuk olmadı?O anne babalar da bir zamanlar çocuktu ve hepsinden öte anne babalar.
anne baba olmak insan olmaktan daha üstün bir erdem getirmesi gerekmez mi?
yine aynı yere kilitleniyoruz galiba.içimizdeki çocuğu kaybetmemeliyiz.