TEŞEKKÜRÜ BORÇ BİLİRİM

Şimdi yazmazsam eğer, sanırım hiçbir zaman yazamayabilirim bu satırları.Bazen böyle oluyor işte.O an eğer onu yapmazsam birdaha yapamayacağıma dair bir his kaplıyor içimi.Ciğerlerime hava yerine bu hissin kapladığını zannediyorum.

İnsan bazen düşünüyor, “hayatın benim için nasıl bir anlamı var” diye.Sevdiklerim, sevenlerim, etrafımdaki insanlar kim, ya da tam tersi etrafımda kimse var mı?

Hayat herkes için bir parça zordur.Mükemmel bir hayat beklentisi içine girmek hataların başlangıcı olur elbet sıradan ama güzel, sıradan ama özel hayatlarda olabiliyor.Paradan, maldan, mülkten bahsetmiyorum elbette.Gittikçe değerini iyice yitiren ve hatta ve ne yazık ki son çırpınışları olan sevgiden, dostluktan, vefadan, anlaşılmaktan, dinlenmekten, paylaşmaktan, ve bazen dayanacak bir omuz olmaktan bahsediyorum.

Hayat ne sadece siyah ne de sadece beyaz olabiliyor.Çoğu zaman gri rengini aksettiriyor ömrümüzün çarklarına.Diyorum ya bunca yol katederken karmakarışık renkler arasında nefes alıp verirken , etrafında, senin yanında,yanıbaşında, yamacında, seninle beraber dost bildiğin, güvendiğin, sevdiğin insanların nefes alıp vermesi hiçbir terazinin tartamayacağı ve hiçbir paranın satın alamayacağı kadar paha biçilemez bir duygu .Ömür sermayesini tüketirken birilerine ne kadar anlamsız gelsede, benim için ve benim gibi düşünenler için hayatın anlamı olsa gerek.

Okuduğum bir kitapta yazıyordu sanırım.”Dünyada hiçbir insan yoktur ki gösterilen ilgi ve alakaya kayıtsız kalabilsin”.Belki biraz, belki çok, belki çok az da olsa birilerinin bizden hoşnut olması, hoşumuza gitmez mi?Hele ki bu kişiler sevdiklerimiz olursa, yemede yanında yat cinsinden olmaz mı?

Hepimiz hayattan bir şeyler bekleriz.Ev, araba, makam, mevki vs vs.Ama bazen ufacık bir şey bizi sevindirmeye yeterlidir.Yıllardır alamadığımız evin hüznünü çoğu zaman bir tebessüm işgal eder.Bunlar küçük şeylerdir elbet fakat hayatımıza anlam katan da, hayatımızı anlamlandıran da bu küçük şeylerdir.

Bazen çok şanslı olduğumu düşünüyorum.Belkide bunu daha fazla düşünmem gerekiyor.Seviyorum, seviliyorum, bir tane değil, iki tane değil, çok dostum var.Hem öyle sıradan dostluklar değil, zamana ve mekana yenik düşen dostluklar değil.Aksine hayata, yitirilen değerlere, kopan, çürüyen, küflenen, her şeye inat güçlenen dostluklar.Hayatıma anlam kattıkları için hepsine o kadar teşekkür borçluyum ki…

Ve kardeşim.Namı değer Selocan:) Oda benim için bir dost, hatta daha fazlası.Ömrümde çok farklı bir yeri var ve inş hep böyle kalır.Yazdıkların için sağol.Sayemde yeni bir yazı da eklemiş oldun.Sende bana teşekkür borçlusun.Hem ben sana ne zaman kızdım ki, aşk olsun:(: )

Ve çocuklar.Bana neşe veren, hayatımın pembeleri güzide varlıklar.Ve ailem ve biricik dostlarım…

Neden mi bunları anlatıyorum?

Çünkü dün benim doğum günümdü.1 Mart.İlkbaharın gelişi kadar güzeldi.

Aslında hiç bahsetmeyi düşünmüyordum, ta ki bana yaşattıkları kadar süprize kadar.Bana yaşattığınız bu güzel ve özel gün için hepinize çok teşekkür ediyorum.Asıl siz iyki varsınız.Beni o kadar çok mahçup ettinizki.Sakın bidaha yapmayın.Tamam mı:)

Artık şunu fark ettim ki, sizden gizli hiçbirşey yapılamıyor.Ne saklamaya çalışsam hemen öğreniyorsunuz:)Sizleri seviyorum güzellikler.Aramızdaki, birbirimize bağlayan ipin hiçbir zaman kopmaması dileklerimle…
Ne yapayım ya, bende anca böyle teşekkür edebiliyorum size.Hediyeler için ise çok özel teşekkürler.Bir doğum günü daha yapsam çeyiz tamam olacak:)

Yaş sırasına göre yazmayacam, kızanlar olabilir sonra: )
Sultan abla, fatoş, ayşe, zeynep, zeynep (Parantez içinde bişey yazmayacam bu seferJ) , gülşen, sare, hülya, melek, istanbul’dan canlı bağlanan nermin:), lamia, serap, hamide, Selma…

Muhammed sana diyecek bir şeyim yok şimdilik, gereken zamanda ve mekanda derim elbet:)

“Sevgi, her zaman kolların açık duruşudur.Sevgi için kollarınızı kaparsanız kendiniz dışında tutacak hiçbir şeyin kalmadığını göreceksiniz” diyor Leo Buscaglia .

Emin olun size karşı kollarım hep açık olacak.

Suveyda...