SON DEMLERİMİZ

Ömrümüz dört duvar arasında geçiyor.Duvarları aşıp kendimizi dışarı attığımızda kendimizi kalabalıklar arasında buluyoruz.Yine her tarafımız sarılmış, önümüzü göremez olmuşuz.Bu kalabalıktan kurtulayım derken gittiğimiz alışveriş merkezleri, dükkanlar, cafeler hep dolu, hep gürültülü.Sanki herşey bizi huzursuz etmek için yarışıyor.

Hayat hep bir koşturmacayla geçiyor.Hep bir yerlere yetişiyoruz, hep geç kalıyoruz gideceğimiz yerlere.Koşturmak yine bitmiyor.Bazen öyle anlar olur ki, insan kaçmak ister, her şeyden uzaklaşmak.Geri döneceğini bile bile gidebildiği kadar gitmek.En uzağa okunu fırlatan okçu gibi uzaklaşabildiğin kadar ayrılmak yerinden.

Açık hava, gözün göremeyeceğe kadar uzaklara bakabilmek, sessizlik, sakinlik, huzur, su sesi, mavilik, yeşillik, gökyüzüne bir engel olmadan bakabilmek, toprağın kokusunu duyabilmek, bir çiçeğe dokunabilmek, koklamak, dostlar, muhabbet etmek, iki lafın belini bükmek, manzaraya karşı çay içmek, tad alarak yemek yemek, uzun uzun kahvaltı yapmak, acele etmemek ve gülmek, tekrar gülmek, yine gülmek.

Kış kapıya dayandı ama biz inatla dışarı atıyoruz kendimizi.Güneşin bir anlık gülümsemesine aldanarak, aldanmak isteyerek son demlerimizi yaşıyoruz.