KAPI KAPIYI ARALAR MI?

Evimizin salona açılan kapısı kendimi bildim bileli hep sorunluydu ve bu yüzden kapı her zaman zor açılırdı.Evimize gelen misafirler gümrük misali hep o kapıya takılırlardı.Büyüklerden alın, çocuklara varana kadar…

İlk zamanlar ben de hep zorlanarak açıyordum.Bütün gücümle bastırıp açabiliyordum ama artık gücümden mi yoksa vakti saati doluyorduda açılıyordu bilemiyordum.Bir gün , hiç gücümü sarfetmeden o elceğe çok hafif dokunarak açabildiğimi fark ettim.Onca zaman boşuna zahmet çekiyormuşum.

Artık kapıyı nasıl açabileceğimi anlamıştım ama aynı zamanda kendimde başka kapılarında açıldığını fark etmiştim.
Misal, hiçbirşeyi zorbalıkla, kaba kuvvetle çözemeyeceğimi fark ettim.
Misal, nazik olmadığım sürece, yumuşak huylu olmadığım sürece olayların üstesinden gelemeyeceğimi fark ettim.
Misal, çok küçük ama bir o kadar kendi çağında çok büyük bir hareketle neler başarabileceğimi fark ettim.
Misalleri uzattıkça uzatabilirim.Diyorum ya, tahta bir kapıyı açmakla aynı zamanda beynimin hatta kalbimin kapılarını açmıştım.

Rüzgarlı bir havada dışarıda yürüyen adamın paltosunu zorla açmaya çalışan rüzgar misali idi sanki yüreğim.Oysa ben güneş olmaya talip olmak isterdim.Sıcak bir havada, kavurucu bir günde kendi paltomu kendi isteğimle çıkartmama vesile olan güneş gibi.Hayat bizi günden güne rüzgar olmaya iterken güneş olmak istemiştim sadece.


Şimdi ne zaman evimize bir misafir gelse ve o kapıyla cebelleştiğini görsem hemen kendimi büyük bir zevkle öne atıyorum.Geçen gün zorla kapıyı açmaya çalışan yeğenimin yanına giderek o sevdiğim cümleyi sarfetmem gibi. "Halacım, hayatta hiçbirşeyi kaba kuvvetle halledemezsin.Tek yapman gereken biraz daha nazik olman ve yumuşak başlı olman"

Yeğenim bana gülümsedi ve gitti.O anda o kadar kapı açılmıştı ki…