İNŞİRAH YA RAB !

Dersteyiz.
Öğretmen dersin konusu hakkında bir şeyler anlatıyor.
Sınıfımız küçük bir oda, duvarlarını biz süslemişiz.
Bayraklar asmışız her tarafa.
Biz iki arkadaş aynı sırada oturuyoruz.
Arada birbirimize bakıp gülümsüyoruz.
Birden dışardan sesler geliyor.
Bağırmalar, çağırmalar, pata küte sesler.
Biz arkadaşımla bir daha bakışıyoruz.
Dışardan gelen sesler artıyor.
Bişey diyorlar, bişey ama anlaşılmıyor ne dedikleri.
Öğretmenimiz telaşlanıyor.
Anlattığı konuyu kesiyor.
O bize bakıyor, biz ona.
Korkmayın çocuklar diyor.
Korkmuştuk oysa biz ama ne olduğunu da anlamamıştık.
Kötü giden bir şeyler vardı, belliydi, ama neydi?
Gitgide artan bir ses bize doğru yaklaşıyordu?
Birkaç silah sesi geldi.
Korkumuz katmerleşip artıyordu.
Ve sonunda o anlayamadığımız ses net olarak kulaklarımıza ulaştı.
“Teröristler geliyorrrrrr, kaçınnnn”
Boğazını yırtarcasına bağırıyordu.
Biz ne yapacağımızı şaşırmıştık.
Sınıfta kaçışıp duruyorduk, sıranın altına girmeye çalışıyorduk.
Kaçacak bir yer yoktu.
Silah sesleri çok yakından gelmeye başladı.
Çok yaklaşmışlardı.
Her an kapı açılabilirdi.
Her an her şey olabilirdi.
Öğretmenimiz “korkmayın çocuklar” diyordu.
Oysa biz çok korkuyorduk.
Tarifi yoktu bu halimizin.
Ve birden irkildim, ter içinde doğruldum.
Şükürler olsun rüyaymış.
Bir bardak su.
Yok yok kalkıp biraz dolanmak en iyisi.
Evet evet, ben bu haberlerden çok etkilenmişim.
İçimden geçen düşünce ise sadece şu: “Ben izlediklerimden ve bunun yansıması rüyadan bu kadar etkilenip, korktuysam, ya bunları birebir yaşayan insanlar ne haldedirler?”
Allah’ım, onlara sabır ve kolaylıklar ver, dayanma gücü ver.
(amin)

...

Biz, senin göğsünü yarıp-genişletmedik mi?
Ve yükünü indirip-atmadık mı?
(İnşirah 1-2)